Συμπληρώνονται οχτώ χρόνια από τη μέρα που έσβησε (7 του Γενάρη 2009), τόσο πρόωρα, η φυσική της παρουσία,
όμως η Μαρία Δημητριάδη δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας.
Φωνή υπέροχη, ταυτισμένη με το πολιτικό-επαναστατικό τραγούδι. Τα τραγούδια της μας συντροφεύουν απ’ τις συναυλίες στα φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή τις δεκαετίες του ΄70 - ΄80, χρόνια γεμάτα αγωνιστικό παλμό και ανάταση, μέχρι τις μέρες μας, στους δυσκολοδιάβατους δρόμους του αγώνα.
Φωνή υπέροχη, ταυτισμένη με το πολιτικό-επαναστατικό τραγούδι. Τα τραγούδια της μας συντροφεύουν απ’ τις συναυλίες στα φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή τις δεκαετίες του ΄70 - ΄80, χρόνια γεμάτα αγωνιστικό παλμό και ανάταση, μέχρι τις μέρες μας, στους δυσκολοδιάβατους δρόμους του αγώνα.
«…Κάναμε πολιτική δουλειά, καθώς οι συναυλίες μας δεν ήταν μόνο καλλιτεχνικά γεγονότα αλλά και μέσο πάλης. Πηγαίναμε στη Λάρυμνα πρωί πρωί, χειμώνα, σε ένα σινεμά καλοκαιρινό και τραγουδούσαμε. Κάθε Κυριακή πρωί τραγουδούσαμε σε κινηματογράφους της Αθήνας για απεργούς, παρόλο το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας στις μπουάτ…» (από συνέντευξή της στο Ριζοσπάστη).
Η
Μαρία εκτός από ερμηνεύτρια με υπέροχη φωνή, είχε άποψη και λόγο κοφτερό σαν
μαχαίρι. Έπαιρνε θέση απέναντι στα ζητήματα που αφορούσαν τον επαγγελματικό της
κλάδο αλλά και την κοινωνία, ήταν ταγμένη με το μέρος των καταπιεσμένων, του
λαού, των πολλών. Και όχι μόνο δεν
μάσαγε ποτέ τα λόγια της, μα τα έκανε και πράξεις, με τον τρόπο που διάλεξε να
ζει.
"…Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος
Το να μην παραδίνεσαι, αυτό είναι…"
Αντιστάθηκε στην ευκολία και στα «κυκλώματα» και πολέμησε με όποιο μέσο διέθετε το σύστημα. Ήταν πάντα παρούσα μέσα στα γεγονότα, τραγούδησε σε γήπεδα, σε σινεμά, σε εργοστάσια, έξω από γιαπιά, σε πλατείες, στους δρόμους, στους εργατικούς - αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες του λαού μας, στις συναυλίες αλληλεγγύης προς τους αγωνιζόμενους και διωκόμενους λαούς, για τους απεργούς, στα μπλόκα των αγροτών. Συμπορεύτηκε με το ΚΚΕ στηρίζοντας τις θέσεις του και παλεύοντας μαζί του. Δε λύγισε. Αυτή την πορεία ακολούθησε στη σύντομη ζωή της. Αταλάντευτη, ακόμα κι όταν, συχνά, χρειάστηκε να πληρώσει βαρύ προσωπικό τίμημα.
«(…) χωρίς να υπερηφανεύομαι δηλώνω ότι δεν έχω κάνει ποτέ ούτε μισή υποχώρηση στη δουλειά μου. Ούτε μισή! Και αυτό το πληρώνω. Υπήρξαν φορές που δεν είχα να καπνίσω τσιγάρο. Αλλά υποχώρηση δεν έχω κάνει. Ούτε μία καλημέρα δεν έχω πει σε κάποιον που δε θέλω να του την πω…», (Ριζοσπάστης, 17/2/2002).
Αγαπήσαμε
τη Μαρία, όπως αγαπάμε έναν δικό μας άνθρωπο ― ήταν δικός μας άνθρωπος. Το
πρόωρο φευγιό της μας άφησε μια γεύση πικρή που δεν την ξεπλένει εύκολα ο
χρόνος. Δεν σε ξεχνάμε Μαρία. Με τα τραγούδια σου στην πλώρη μας θα τραβάμε
κουπί για τις πιο όμορφες θάλασσες (που «δεν ταξιδέψαμε ακόμη…» και όσο οι
καρδιές μας θα χτυπούν, ένας τους χτύπος θα ΄ναι πάντα η φωνή σου…
